του
Διονύση Ελευθεράτου
Μέρος
5ο - Και ήλθαν, το 2004, 1 εκατ. τουρίστες…
λιγότεροι!
Παραμονές
των Αγώνων του 2004, οι μεγαλύτερες
κατασκευαστικές ζήτησαν στήριξη -
κοινώς, ευνοϊκά μέτρα- από την ελληνική
κυβέρνηση, διαβλέποντας άμπωτη έπειτα
από «τη μεγάλη γιορτή». Αχόρταγες; Ναι,
αλλά και με επίγνωση της κατάστασης:
ήξεραν τι (δεν) θα ακολουθήσει. Ο τομέας,
όμως, στον οποίο οι υπερφίαλες προβλέψεις
αποδείχθηκαν κωμικές ήταν ο τουρισμός...
Το 2004
ήλθαν στην Ελλάδα ένα εκατομμύριο ξένοι
λιγότεροι από όσους μας επισκέφθηκαν
το 2003. Στη συνέχεια σημειώθηκαν
αυξομειώσεις που σχετίζονταν με «χίλιες
δύο» παραμέτρους (τιμές, καλύτερη ή
χειρότερη οικονομική κατάσταση διεθνώς
κ.λπ.), όχι όμως με τις μνήμες των Αγώνων
του 2004.
Πώς και
γιατί θα μπορούσαν να είναι, δηλαδή,
διαφορετικά τα πράγματα; Ας πούμε ότι
σκέφτεστε να επισκεφθείτε την Πράγα,
το Παρίσι ή την Ινδία. Για να εκτιμήσετε
το Taj Mahal, τα κάλλη του Παρισιού, τη Γέφυρα
του Καρόλου στην Πράγα, θα πρέπει να
προηγηθούν... Ολυμπιακοί Αγώνες στις
αντίστοιχες χώρες; Γιατί δηλαδή θα
υπήρχε... Ολυμπιακό προαπαιτούμενο για
την Κέρκυρα, τη Ρόδο, την Ακρόπολη; «Μα
η Βαρκελώνη από το 1992 έχει σταθερά
υψηλότερο τουρισμό». Πολύ σωστά, διότι
η Βαρκελώνη με τους Αγώνες κατόρθωσε
να αναμορφωθεί προς το καλύτερο. Η Αθήνα
κατάφερε να παραμορφωθεί ακόμη
περισσότερο. Εκτός αν κάποιοι πίστεψαν
ότι θα κατέφθαναν Ιάπωνες τουρίστες
για να φωτογραφήσουν το γήπεδο του
μπάντμιντον ή τον νέο Ιππόδρομο...
Ήταν,
λοιπόν, 5 Σεπτεμβρίου 1997. Η Ελλάδα
πανηγύριζε, λίγο καιρό αφότου ο τότε
πρωθυπουργός Σημίτης προειδοποιούσε
-με το στόμα του καθηγητή Σπράου- ότι
σκόπευε να πετσοκόψει συντάξεις. Από
τότε και έως το 2012, το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ.
τσακώνονταν ακόμη και για τα οικονομικά
της Άνω Ραχούλας. Για την ασύλληπτη
ενοχή τους στο οικονομικό αίσχος του
2004 κανείς δεν άνοιξε το στοματάκι του
να πει κουβέντα για τον άλλον. Διπλή
ενοχή, εξασφαλισμένη σιωπή.
***
Πηγή:
Comments
Post a Comment